Dobór implantu to nie tylko „śruba w kości”. Obejmuje materiał, konstrukcję, powierzchnię, średnicę i długość, typ połączenia z łącznikiem oraz sposób i czas obciążenia koroną. Właściwe zestawienie tych czynników przekłada się na trwałość – 10-letnie przeżycie pojedynczych implantów w nowoczesnych systemach sięga zwykle 95–97%, a większość niepowodzeń (ok. 1–2%) przypada na pierwszy rok użytkowania.
Materiał: tytan czy cyrkon?
- Tytan (Grade 4/5, stopy Ti-Zr) – złoty standard, świetna osteointegracja i szeroka gama komponentów. W obserwacjach 5–10-letnich typowe wskaźniki przeżycia 95–97%.
- Cyrkon (ZrO₂, „białe implanty”) – lepsza kamuflaż estetyczny i niska podatność na osad, ale mniej długoterminowych danych. W 3–5 latach raportuje się przeżycie ~92–97% w dobrze dobranych przypadkach. Wymaga bardzo precyzyjnej techniki i stabilnych warunków zgryzowych.
Konstrukcja: jedno- czy dwuczęściowe?
- Jednoelementowe (implant i łącznik w jednym) – brak mikroprzerwy na poziomie połączenia, mniejsze ryzyko mikroruchów; ograniczona elastyczność protetyczna i trudniejsza korekta pozycjonowania.
- Dwuelementowe (implant + wymienny łącznik) – dzisiaj domyślne rozwiązanie w większości przypadków klinicznych. Pozwalają dobrać łącznik (tytan/cyrkon, standardowy/indywidualny) i łatwo serwisować koronę.
Kształt, średnica i długość
- Kształt: śrubowe i cylindryczne; modele śrubowe zapewniają zwykle lepszą stabilizację pierwotną w kości o niższej gęstości.
- Średnica:
- Wąskie (≈3,0–3,5 mm) – siekacze boczne, przestrzenie po zachowawczej ekstrakcji; w odcinku przednim uzyskują przeżycie zbliżone do standardowych przy prawidłowym obciążeniu.
- Standard (≈3,7–4,3 mm) – najczęstszy wybór.
- Szerokie (≥4,5 mm) – miejsca po trzonowcach, gdy potrzebna większa powierzchnia nośna.
- Długość:
- Krótkie (≤6–8 mm) – alternatywa dla podnoszenia dna zatoki czy rozległej augmentacji; 5-letnie przeżycie raportowane często 94–98% w odcinkach bocznych.
- Standardowe (8–12 mm) – najczęstsze.
- Długie (≥13 mm) – gdy pozwala na to anatomia i jakość kości.
Powierzchnia implantu
Mikro- i makrostruktura (piaskowanie, trawienie, aktywacja) przyspiesza osteointegrację i zwiększa kontakt kość–implant. Wczesne niepowodzenia (brak integracji) utrzymują się w dobrze prowadzonych protokołach na poziomie ~1–2%, a hydrofilne, chropowate powierzchnie pomagają skrócić czas do bezpiecznego obciążenia.
Połączenie z łącznikiem
- External hex – klasyczne, łatwe w serwisie, dziś rzadziej wybierane w strefach dużych sił.
- Internal hex – stabilniejsze prowadzenie łącznika.
- Stożkowe (Morse taper, konusowe) – uszczelnienie „klinowe”, korzystna biomechanika, w wielu analizach niższy odsetek poluzowań śrub i mikroprzecieku niż w połączeniach płaskich. W praktyce przekłada się to na mniej wizyt serwisowych przy mostach/koronach przykręcanych.
Czas implantacji względem ekstrakcji
- Natychmiastowa (w zębodole tuż po usunięciu zęba) – skraca terapię i lepiej zachowuje profil dziąsła. W dobrze dobranych przypadkach przeżycie sięga 96–98%; konieczna doskonała stabilizacja i kontrola infekcji.
- Wczesna (4–8 tyg.) – po wstępnym wygojeniu tkanek miękkich.
- Odroczona (≥3 mies.) – klasyczna, gdy potrzeba pełnej odbudowy kości/śluzówki.
Protokół obciążenia koroną
- Natychmiastowe obciążenie (korona tymczasowa do 48 h) – możliwe przy wysokiej stabilności pierwotnej i sprzyjającej okluzji; w selekcji przypadków raportuje się 95–98% przeżycia po 1–5 latach.
- Wczesne (6–8 tyg.) – kompromis między szybkością a bezpieczeństwem.
- Późne (3–6 mies.) – standard, zwłaszcza w kości o niskiej gęstości lub po augmentacji.
Implanty specjalne
- Zygomatyczne – ekstremalne zanik górnej szczęki; długie implanty kotwiczone w kości jarzmowej, często w protokołach natychmiastowego obciążenia pełnołukowego. Centra referencyjne raportują wysokie wskaźniki przeżycia rzędu 94–97% w średniej perspektywie.
- Pterygoidalne – alternatywa dla sinus lift w odcinku dystalnym szczęki.
- Miniimplanty (średnica <3 mm) – tymczasowe lub do stabilizacji protez; szybkie i małoinwazyjne, ale niższa nośność i większe ryzyko złamania przy stałych mostach.
Jak dopasować rodzaj implantu do sytuacji klinicznej
- Strefa estetyczna (siekacze górne): wąskie implanty, często z łącznikiem indywidualnym (tytan/cyrkon), protokół oszczędzający tkanki miękkie; rozważ natychmiastową implantację/tymczasową koronę dla zachowania brodawek – tylko przy idealnych warunkach.
- Strefa żująca (trzonowce): średnice standardowe/szerokie, preferowane połączenia stożkowe; rozważ krótkie implanty zamiast rozległej augmentacji, jeśli zgryz i rozkład sił na to pozwalają.
- Kość o niskiej gęstości (szczęka): gwint agresywny, dłuższe implanty lub wsparcie augmentacją; ostrożne obciążenie wczesne.
- Pacjenci z wysokim ryzykiem periimplantitis (historia periodontitis, palenie, cukrzyca): wybieraj rozwiązania ułatwiające higienę i planuj wizyty podtrzymujące co 3–4 mies. w 1. roku. Choroby okołoimplantowe pojawiają się u ~40–50% pacjentów jako mucositis i u ~15–25% jako peri-implantitis w długich obserwacjach – profilaktyka ma kluczowe znaczenie.
Co naprawdę decyduje o powodzeniu
Niezależnie od „rodzaju” implantu, na wynik najbardziej wpływają: planowanie 3D (CBCT), pozycja w kości (biologia > mechanika), stabilność pierwotna, kontrola okluzji, jakość łącznika i korony oraz utrzymanie (higienizacja i kontrole). Właśnie dlatego dwa pozornie „identyczne” implanty mogą mieć różny los – różnica tkwi w detalach procedury i indywidualnym doborze systemu do anatomii pacjenta.
Nowoczesne Implanty Dentistree
ul. Oś Królewska 18 lok. U2
02-972 Warszawa – Wilanów
Skontaktuj się
