Implant zębowy to nie „sama śrubka”, lecz precyzyjny system kilku elementów, które muszą ze sobą idealnie współpracować: część chirurgiczna zakotwiczona w kości, element łączący oraz odbudowa protetyczna odtwarzająca koronę zęba. Prawidłowo dobrany i utrzymany implant osiąga 10-letnie przeżycie na poziomie 90–96%, a komfort żucia i estetyka mogą być porównywalne z naturalnym uzębieniem. Poniżej jako Dentistree rozbieramy implant na części pierwsze – dosłownie.
Część wewnątrzkostna (wszczep/„śruba”)
To tytanowy lub cyrkonowy „korzeń” zastępujący naturalny korzeń zęba.
-
Materiał: ok. 90–95% implantów w praktyce to tytan klasy medycznej; rośnie udział implantów cyrkonowych (tlenek cyrkonu) tam, gdzie kluczowa jest estetyka w cienkim biotypie dziąsła. Oba materiały są biozgodne i niemagnetyczne.
-
Wymiary: średnice najczęściej 3,3–4,8 mm, długości 8–12 mm; dobór zależy od ilości kości w badaniu CBCT i planowanej protetyki.
-
Kształt i gwint: formy stożkowe z agresywniejszym gwintem poprawiają stabilność pierwotną, co sprzyja wczesnemu lub natychmiastowemu obciążeniu.
-
Powierzchnia: mikrotekstury (piaskowanie/trawienie) przyspieszają osteointegrację. W żuchwie stabilną integrację uzyskujemy zwykle po 8–12 tygodniach, w szczęce 12–16 tygodni.
-
Szyjka implantu i platform switching: zwężenie łącznika względem platformy implantu sprzyja utrzymaniu kości brzeżnej; pożądana utrata kości po 1. roku mieści się poniżej 1 mm.
Połączenie wewnętrzne: „gniazdo” dla łącznika
To precyzyjna geometria wewnątrz implantu, do której mocuje się łącznik.
-
Stożek (połączenie konusowe): minimalizuje mikroruchy i mikroprzeciek bakteryjny.
-
Sześciokąt/krzywki prowadzące: zapewniają antyrotację i właściwe ustawienie łącznika.
- Śruba implantu: zabezpiecza stabilność połączenia; prawidłowy moment dokręcania i kontrola na wizytach przeglądowych ograniczają ryzyko poluzowania.
Łącznik (abutment): adapter między implantem a koroną
Łącznik przechodzi przez dziąsło i przenosi siły żucia na implant.
-
Materiały: tytan (wytrzymałość, uniwersalność) i cyrkonia (estetyka w odcinku przednim). Częste rozwiązanie to łącznik hybrydowy: tytanowa baza z nadbudową cyrkonową.
-
Rodzaje: standardowe prefabrykowane (ekonomiczne, przewidywalne) oraz indywidualne CAD/CAM, które lepiej modelują profil wyłaniania i wspierają papille.
-
Wysokość i kąt: dopasowuje się do grubości dziąsła i toru wprowadzenia korony; właściwy dobór ogranicza ucisk tkanek i sprzyja higienie.
Elementy gojące i chirurgiczne „dodatki”
-
Cover screw (śruba zamykająca): umieszczana nad implantem w protokole dwuetapowym, całkowicie przykryta śluzówką na czas integracji.
-
Śruba gojąca: montowana podczas odsłonięcia implantu lub natychmiast po wszczepieniu w protokole jednoetapowym; kształtuje wejście przez dziąsło.
-
Szablon chirurgiczny (gdy stosowany): drukowany 3D prowadnik, który pozwala osadzić implant zgodnie z planem cyfrowym „od korony”. Zmniejsza ryzyko błędów pozycji i ułatwia późniejszą protetykę.
Odbudowa protetyczna: korona, most, praca pełnołukowa
To „widoczna” część nowego zęba.
-
Materiały koron: pełnoceramiczne (porcelana, cyrkonia), kompozyty hybrydowe; dobór zależy od estetyki, przestrzeni i sił zgryzowych.
-
Mocowanie:
-
Korona przykręcana – umożliwia łatwy serwis (dokręcenie, wymianę), brak cementu wokół implantu; potrzebny jest otwór dostępu maskowany kompozytem.
-
Korona cementowana – estetyka bez otworu, ale wymaga rygorystycznej kontroli nadmiaru cementu, który może prowokować stany zapalne.
-
-
Prace wielopunktowe: mosty i łuki pełne rozkładają siły na wiele implantów; przy bezzębiu możliwe są rozwiązania przykręcane (most na belce/łącznikach) lub protezy overdenture stabilizowane zatrzaskami.
Biomechanika i statystyka, czyli dlaczego detale mają znaczenie
-
Przeżycie długoterminowe: 90–96% po 10 latach, gdy leczenie jest planowane cyfrowo, a pacjent utrzymuje higienę i kontrole co 6–12 miesięcy.
-
Utrata kości brzeżnej: dążymy do <1 mm po 12 miesiącach; niska utrata kości koreluje z mniejszą liczbą powikłań i stabilniejszym konturem dziąsła.
-
Powikłania biologiczne: peri-mucositis (odwracalne zapalenie śluzówki) dotyczy w ciągu życia nawet 40–50% pacjentów; peri-implantitis (z utratą kości) ok. 10% implantów i ~20% pacjentów. Najsilniej chroni regularna higienizacja i domowa kontrola biofilmu.
-
Czynniki ryzyka: palenie prawie podwaja ryzyko niepowodzenia, a przebyte periodontitis bez aktywnej profilaktyki potraja ryzyko zapaleń okołoimplantowych. Dobrze zaprojektowany łącznik i szczelne połączenie wewnętrzne zmniejszają mikroprzeciek i wspierają zdrowie tkanek.
Jak to przekłada się na plan leczenia w praktyce
-
Planowanie od korony: zaczynamy od wizji protetycznej (kształt, okluzja, estetyka), a następnie pozycjonujemy implant w kości tak, by osiągnąć właściwą oś i profil wyłaniania.
-
Dobór materiałów: tytan w odcinkach bocznych (wytrzymałość), cyrkonia/łączniki hybrydowe w strefie estetycznej; korony pełnoceramiczne dla naturalnej translucencji.
-
Protokół jedno- vs dwuetapowy: zależy od stabilności pierwotnej i jakości kości; w obu przypadkach cele są te same – przewidywalna integracja i łatwa utrzymalność higieniczna.
-
Higiena jako część „systemu”: do konstrukcji dobieramy narzędzia: szczoteczki międzyzębowe o konkretnych rozmiarach, nić typu superfloss przy mostach, irygator. To element równie ważny jak śruba i korona.
Implant to układ zamknięty – czego nie widać, a działa na co dzień
Precyzja dopasowania połączeń (mikrometry), kontrola momentów dokręcania i gładkość wykończenia korony decydują o długowieczności. Gładkie, wypolerowane powierzchnie przy brzegu dziąsła utrudniają adhezję biofilmu, a poprawnie zaprojektowany kontakt w zwarciu chroni śruby i ceramikę przed przeciążeniem. W pracach pełnołukowych równowaga sił i właściwy układ podpór zmniejszają ryzyko pęknięć. To właśnie te „niewidzialne” decyzje konstrukcyjne stoją za statystyką sukcesów, którą widzimy w badaniach i w gabinecie.
Implanty Zębowe w Dentistree
ul. Oś Królewska 18 lok. U2
02-972 Warszawa – Wilanów
Skontaktuj się
