Choć implanty zębowe należą dziś do najbardziej przewidywalnych metod uzupełniania braków, a 10-letnie przeżycie pojedynczych implantów sięga średnio ~96% (przedział predykcji 91,5–99,4%), powikłania nadal się zdarzają i warto je znać – zwłaszcza zanim podejmiesz decyzję o leczeniu.
Najczęstszymi problemami nie są „nagłe odrzuty”, lecz stany zapalne tkanek wokół implantu. Peri-implant mucositis (odwracalny stan zapalny dziąsła) dotyczy ok. 46% pacjentów, a peri-implantitis (zapalenie z utratą kości) ok. 21% pacjentów obserwowanych do 20 lat po leczeniu. Różnice między badaniami wynikają z odmiennych kryteriów diagnostycznych, ale trend jest stały: choroby okołoimplantowe są częste i wymagają czujności.
Wczesne (tygodnie–miesiące po zabiegu):
Szacunki z dużych zestawień danych wskazują, że zdecydowana większość niepowodzeń (ok. 1,6%) przypada na pierwszy rok użytkowania.
Późne (miesiące–lata po obciążeniu):
Mimo tych ryzyk, dane z rejestrów pokazują utrzymywanie wysokich odsetków przeżycia również po 15 latach (ok. 94%), o ile pacjent jest objęty opieką kontrolną.
Zidentyfikowane w przeglądach systematycznych wskaźniki ryzyka rozwoju chorób okołoimplantowych to przede wszystkim:
Im wcześniej rozpocznie się leczenie, tym większa szansa na odwracalność zmian. Mucositis da się zwykle wyleczyć niechirurgicznie; peri-implantitis zwykle wymaga leczenia zaawansowanego (mechanicznej i chemicznej dekontaminacji, czasem zabiegu chirurgicznego z rekonstrukcją kości).
Aktualne wytyczne periodontologiczne podkreślają, że zapobieganie zaczyna się przed wszczepieniem: wyrównanie chorób ogólnych, wygaszenie periodontitis, motywacja i instruktaż higieny, zaplanowanie uzupełnienia protetycznego ograniczającego retencję płytki. Po zabiegu kluczowe są:
Brak systematycznego programu wizyt podtrzymujących (SPIC) podnosi ryzyko utraty implantu. Zalecany schemat po leczeniu chorób okołoimplantowych to co 3 miesiące na początku, a następnie co 3–4 miesiące w pierwszym roku, z dostosowaniem do ryzyka pacjenta.
Najczęściej to skutek przeciążeń (bruksizm, nieprawidłowa okluzja), błędów konstrukcyjnych (zbyt długie przęsła, brak kontroli kontaktów), poluzowania śrub lub rzadziej wad materiałowych. Profilaktyka obejmuje szynoterapię u pacjentów z parafunkcjami, kontrolę zwarcia po oddaniu pracy i okresową wymianę śrub zgodnie z protokołem producenta.
Implanty
ul. Oś Królewska 18 lok. U2
02-972 Warszawa – Wilanów
Skontaktuj się
Howe MS, Keys W, Richards D. Long-term (10-year) dental implant survival: a systematic review and sensitivity meta-analysis. Journal of Dentistry. 2019. PubMed
Galarraga-Vinueza ME, et al. Prevalence, incidence, systemic, behavioral, and patient-related risk factors and indicators for peri-implant diseases: An AO/AAP systematic review and meta-analysis. Journal of Periodontology. 2025. PubMed
Herrera D, Schmidlin PR, et al. Prevention and treatment of peri-implant diseases — The EFP S3 level clinical practice guideline. Journal of Clinical Periodontology. 2023. Wiley Online Library+2PubMed+2
Perussolo J, Donos N. Maintenance of peri-implant health in general dental practice (SPIC). British Dental Journal. 2024. PubMed
Monje A, Aranda L, Díaz KT, et al. Impact of maintenance therapy for the prevention of peri-implant diseases: a systematic review and meta-analysis. Journal of Dental Research. 2016. PubMed+1
Díaz P, et al. What is the prevalence of peri-implantitis? A systematic review and meta-analysis. BMC Oral Health. 2022. BioMed Central+1
Wada M, et al. Prevalence and risk indicators for peri-implant diseases: a literature review. Journal of Periodontal Research. 2021. PMC+1
Ting M, Craig J, Balkin BE, Suzuki JB. Peri-implantitis — update (risk indicators, diagnosis, treatment). Journal of Oral and Maxillofacial Surgery / Review on PMC. 2024.